Van top tot teen

Van de week weer twee leuke dingen gedaan. Naar Enneke, mijn pedicure geweest en naar Hennie mijn kapster geweest.
Na jarenlang last te hebben gehad van een kalknagel besloot ik net voor de zomer daar maar eens wat aan te laten doen. Enneke was toen nog in opleiding en deed via Tiny's weblog een oproep voor mensen die een keer mee wilden naar school. Toen heb ik de knoop maar doorgehakt om er eens wat aan te laten doen.  Ik was altijd een beetje huiverig voor dat gefriemel aan mijn voeten, maar dat viel reuze mee. Dus na de vakantie weer een afspraak gemaakt bij Enneke die ondertussen gediplomeerd pedicure is. Mijn kalknagel is de eerste keer helemaal weggehaald, waarbij ik ook bijna een halve nagel nagel kwijt was, maar nu gaat het al behoorlijk de goede kant op. Geen last meer van eelt, likdoorns en kalknagels en het gefriemel kan ik prima verdragen, wat ik nooit gedacht had.
Van mijn haar moesten de puntjes weer af, dus vrijdag maar snel even naar Amersfoort gereden. Deze keer mijn pony maar eens recht laten knippen. Moet er eerlijk gezegd nog wel even aan wennen, maar net als mijn nagels groeit ook mijn haar wel weer verder.

't is weer voorbij….

Gisteravond zijn Hans en ik naar Hardenberg gegaan om de caravan op te ruimen voor de winter. We waren er pas om 10 uur, maar als je 's morgens pas gaat dan is de dag zo voorbij, dus besloten we er een nachtje te slapen nog. Zodra ik de caravan binnen stapte kwam het vakantiegevoel weer boven. De verwarming opgedraaid en 10 minuten later was het aangenaam warm. Hans ging nog even naar de kantine, omdat het Noorden nu nog vakantie heeft, dus daar was het nog gezellig druk. Vanmorgen was ik al vroeg wakker, dus om half acht, toen ik het echt niet meer uit kon houden in bed, opgestaan. Koffie gezet, alle journaals bekeken en toen maar eens bedenken wat ik allemaal moest doen voor we weer naar huis konden. Eerst de blokhut en het schuurtje maar opgeruimd. Toen om half tien Hans maar geroepen voor het ontbijt. Al het beddengoed verzameld en alles nog eens nagelopen en opgeruimd. Hans heeft alle eikeltjes maar even van de straat geveegd, want die lag echt vol. Toen alles maar in de auto geladen en richting huis gereden. Het geeft toch weer even een vreemd gevoel. Het duurt weer een klein half jaartje voor we hier weer zullen komen.

Een bos vol herinneringen

Drie jaar geleden was in museum Spakenburg (toen nog 't Vurhuus) een tentoonstelling over de geschiedenis van de knopenfabriek. Samen met Hans jr. (we dachten dat het meteen een CKV activiteit was, maar helaas..) ben ik daar toen wezen kijken omdat ik hem graag wilde laten zien waar ik mijn jeugdjaren voor een groot deel heb doorgebracht. Mijn vader was daar namelijk conciërge en stoker en heeft daar 40 jaar gewerkt. Wat voor gevoelens roept het dan bij je op als je daar de sleutelbos ziet liggen waar je vader altijd mee op zak liep en als hij thuis was dan hing die bos in de schuur aan het rode lepelrek als ik me goed herinner. Iedere morgen en avond liep hij de hele fabriek door om alles te openen en te sluiten. 'S avonds ging ik regelmatig met hem mee. Ook omdat iedere avond de verpakking geveegd moest worden. Dat was de ruimte waar de knopen op kaartjes werden genaaid en werden ingepakt voor transport. Op vrijdagavond moesten dan ook de wc's en wastafels worden schoongemaakt.  Dat deden we trouwens (want alle 6 de kinderen bij ons thuis hebben dit gedaan) gratis en voor niets. Het is trouwens nooit bij me opgekomen dat we er geld voor moesten hebben. De knopenfabriek was ons wereldje, waar we 's winters in de stokerij of de trommelkamer in bad gingen. Waar ook in de winter de appeltjes werden gedroogd boven de ketels en de was werd er opgehangen. De knopenfabriek had toen natuurlijk al telefoon, daar konden we in noodgevallen gebruik van maken. We speelden 's zomers bij de witte loods, hele zaterdagen brachten we daar door. Toen we iets ouder waren verstopten we ons stiekem achter dat vieze gebouwtje waar ze altijd met verf bezig waren. Ik vergeet nooit meer dat ik daar mijn 1e sigaret rookte (cabalero, gepikt van mijn broer). Toen in 1979 de fabriek door een grote brand werd verwoest was ik er al jaren niet meer geweest. Mijn ouders woonden er toen nog wel naast, maar mijn vader was al in de vut. Eigenlijk vind ik het nog altijd jammer dat ik niet meer echt tastbare herinneringen heb aan die tijd. Het beeld blijft me altijd zo levendig voor ogen staan. Onze grote moestuin achter de loods. Mijn vader die 's zomers altijd de hagen rondom de fabriek knipte en daarbij gewoon op het dak van de fietsenstalling ging staan. Dat hij daarbij toen ook een keer door het dak zakte en zijn been brak(er bestond toen nog geen ARBO). Mijn moeder die de was deed om een extra centje bij te verdienen. In de computerkamer mogen komen, dat was een groot mysterie voor mij toen. Het was ook een ongelooflijk groot geval dat zo'n beetje de hele ruimte in beslag nam. De telex vond ik ook altijd zo spannend, daar snapte ik als kind niets van. Heerlijk al die herinneringen. 

Vader voor de witte loods

De sleutelbos van "Wouter de stoker"

Boerenkool met worst

Eindelijk! We eten weer stamppot vandaag. Het is al bijna november, dus vrij laat dit jaar.
We hebben het al eens op 31 augustus gegeten. Hans jr. was jarig en mocht kiezen wat er gegeten zou worden. Misschien dat de meeste kinderen kiezen voor patat of pannenkoeken, maar Hans koos voor boerenkool. Gelukkig dat de Vitaminebron al verse boerenkool had, want we eten nooit boerenkool uit de diepvries. Maar nu is het toch echt de tijd ervoor vinden we.

Ook ik ben muzikaal!

Niet weg te slaan bij de piano….

De vakantie zit er weer op

Vorige week voor het laatst dit jaar naar onze caravan in Hardenberg geweest. Hans en ik gaan van de week nog 1 dagje ernaartoe om de boel winterklaar te maken. En dan een halfjaartje geen Hardenberg. Gelukkig dat we in onze caravan CV hebben want het was soms behoorlijk koud 's avonds. Toch wel lekker om zo'n plekje te hebben om je even terug te trekken. Lekker even naar Emmen, Coevorden, Zwolle en Dedemsvaart geweest. We struinen altijd de hele omgeving af als we in Hardenberg zijn. Shop aholics als Dineke en ik zijn, onze (voorlopig) laatste spulletjes voor de winter gekocht. Tijdens droge momenten lekker met de hond gewandeld, mooi boek gelezen over Jacoba van Beieren en spelletjes gedaan. Maar ach, het zit er weer op. Nu thuis maar weer eens aan de gang. De tuin ziet er niet uit, dus als het een mooie dag is daar eerst maar eens mee aan de gang. 

Mijn eerste blog

Al een tijdje erover nagedacht, maar nu dan toch de knoop doorgehakt.
Waarom ik hier mee begin gaat een tijd terug. Een jaar of tien geleden mailde ik heel veel, bijna dagelijks met mijn zus Yoka in Canada. Mijn kinderen waren toen nog een stuk jonger en ik schreef natuurlijk in die mails veel over mijn kinderen. Enkele jaren geleden heb ik al die mails verzameld in een document. Gelukkig dat ik ze allemaal steeds bewaard had, want de computers waren natuurlijk wel vernieuwd door de jaren heen. Toen ik vorige maand op een verjaardag zat vertelden een paar moeders en oma's leuke anekdotes over hun kinderen/kleinkinderen. Met daarna de opmerking, je moest het eigenlijk allemaal vastleggen, want het is zo leuk voor later. Vanaf dat moment begon het te broeden bij me. Ook nu ze 15 en 19 zijn, gebeuren er genoeg leuke dingen rondom ons gezinsleven om vast te leggen en vast te houden.