Drie jaar geleden was in museum Spakenburg (toen nog 't Vurhuus) een tentoonstelling over de geschiedenis van de knopenfabriek. Samen met Hans jr. (we dachten dat het meteen een CKV activiteit was, maar helaas..) ben ik daar toen wezen kijken omdat ik hem graag wilde laten zien waar ik mijn jeugdjaren voor een groot deel heb doorgebracht. Mijn vader was daar namelijk conciërge en stoker en heeft daar 40 jaar gewerkt. Wat voor gevoelens roept het dan bij je op als je daar de sleutelbos ziet liggen waar je vader altijd mee op zak liep en als hij thuis was dan hing die bos in de schuur aan het rode lepelrek als ik me goed herinner. Iedere morgen en avond liep hij de hele fabriek door om alles te openen en te sluiten. 'S avonds ging ik regelmatig met hem mee. Ook omdat iedere avond de verpakking geveegd moest worden. Dat was de ruimte waar de knopen op kaartjes werden genaaid en werden ingepakt voor transport. Op vrijdagavond moesten dan ook de wc's en wastafels worden schoongemaakt. Dat deden we trouwens (want alle 6 de kinderen bij ons thuis hebben dit gedaan) gratis en voor niets. Het is trouwens nooit bij me opgekomen dat we er geld voor moesten hebben. De knopenfabriek was ons wereldje, waar we 's winters in de stokerij of de trommelkamer in bad gingen. Waar ook in de winter de appeltjes werden gedroogd boven de ketels en de was werd er opgehangen. De knopenfabriek had toen natuurlijk al telefoon, daar konden we in noodgevallen gebruik van maken. We speelden 's zomers bij de witte loods, hele zaterdagen brachten we daar door. Toen we iets ouder waren verstopten we ons stiekem achter dat vieze gebouwtje waar ze altijd met verf bezig waren. Ik vergeet nooit meer dat ik daar mijn 1e sigaret rookte (cabalero, gepikt van mijn broer). Toen in 1979 de fabriek door een grote brand werd verwoest was ik er al jaren niet meer geweest. Mijn ouders woonden er toen nog wel naast, maar mijn vader was al in de vut. Eigenlijk vind ik het nog altijd jammer dat ik niet meer echt tastbare herinneringen heb aan die tijd. Het beeld blijft me altijd zo levendig voor ogen staan. Onze grote moestuin achter de loods. Mijn vader die 's zomers altijd de hagen rondom de fabriek knipte en daarbij gewoon op het dak van de fietsenstalling ging staan. Dat hij daarbij toen ook een keer door het dak zakte en zijn been brak(er bestond toen nog geen ARBO). Mijn moeder die de was deed om een extra centje bij te verdienen. In de computerkamer mogen komen, dat was een groot mysterie voor mij toen. Het was ook een ongelooflijk groot geval dat zo'n beetje de hele ruimte in beslag nam. De telex vond ik ook altijd zo spannend, daar snapte ik als kind niets van. Heerlijk al die herinneringen.
 |
| Vader voor de witte loods |
 |
| De sleutelbos van "Wouter de stoker" |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten