een jaar geleden

Bedenk ik net dat het vandaag een jaar geleden is dat Hans en ik voor een weekje vakantie naar Eilat gingen. En ik besef nu ook dat het zo geweldig lekker zou zijn om er nu weer even heen te gaan. Vooral als ik de foto's weer even bekijk. Zo lekker, de zon, de rust, even helemaal niets doen.

Bijna alles was top op deze foto, de zon, de koffie, het boek, de warmte, de jan hagel,  behalve de ….je weet wel...

Wat een dag

Je hebt wel eens van die dagen dat het allemaal tegen lijkt te zitten. Nou viel dit vandaag ook wel weer mee, maar ik had toch even een moment dat ik niet zo vrolijk was.
De hele middag en avond doet onze mail het al niet. Gelukkig dat internet het wel doet, dus via die weg kan ik mijn mail ophalen en versturen, maar dat is allemaal zoveel extra werk vind ik.
Net zoals je niet meer zonder stroom kan zo kun je tegenwoordig ook al niet meer zonder je mail.
En net nu ik sinds een paar weken begonnen ben met de verzorging van de afkondigingen, dus ook bepaalde dingen op tijd moet mailen naar mensen die daar op rekenen, is het dan heel vervelend als je dan niet gewoon even je mail kan checken.
Maar oké het zal wel weer goed komen neem ik aan, ook al weet ik echt niet waar de fout zit.
Ik heb vandaag wel lekker genoten van de zon en het mooie weer, dus lekker gewandeld en gefietst, tussen de wasjes door. En ook een overheerlijke pan tomatensoep gemaakt en een super lekkere schaal appelmoes voor morgen gemaakt. Dus behalve het feit van de mail en twee plekjes op mijn vingers die ik behoorlijk verbrand heb vanmiddag, heb ik toch wel een fijne dag gehad.

Zoveel foto's

Ik heb het gevoel dat ik er nooit doorheen kom. Ik heb zo ontzettend veel foto's op mijn computer staan. Al van verschillende jaren vakanties. Foto's van de kinderen, optredens, concerten, verjaardagen, school, vakanties. Gelukkig heb ik een externe harde schijf waar iedere dag mijn foto's worden opgeslagen, 1 x per dag wordt een back-up bewaard, en dan 1 x per week, 1 x per maand, enz.  Ik heb duizenden foto's waar ik nog niets mee gedaan heb. Veel foto's zijn van die opnames die je niet direct afdrukt, want ze zijn gewoon thuis gemaakt of zo. Ik heb wel van heel veel foto's een cd'tje gebrand, gewoon voor alle zekerheid. En van bijna alle vakanties heb ik al wel een foto album gemaakt. Nu ben ik bezig met de laatste zomervakantie. Afgelopen jaar samen met zoonlief naar Canada. Ik had de foto's van de beide toestellen allang op mijn computer staan, maar ik moest nog steeds de foto's van zijn telefoon erbij krijgen en die heb ik nu ook. Van de ruim 1100 foto's heb ik nu een selectie gemaakt van ruim 400 om te verwerken in een album. Daarnaast heb ik gelukkig een dagboek bijgehouden want anders wist ik allang niet meer waar we overal geweest zijn deze zomer. Daarnaast maak ik ook zoveel mogelijk foto's van plaatsnamenbordjes en bordjes van andere dingen waar we geweest zijn. Dat is sowieso leuk in het album, maar ook om te onthouden waar je geweest bent.
Misschien ga ik nu wel een boek maken, een combinatie van mijn dagboek en mijn foto's van Canada 2011. een boek dat je in de wintermaanden misschien pakt om je depressieve stemming wat om te zetten naar een beter humeur als je vakantiefoto's bekijkt of een boek wat je meeneemt op vakantie om met een glimlach terug te kijken naar een vakantie in verleden tijd….
Ja, ik besef steeds meer het belang van het bijhouden van een dagboek tijdens vakanties. Ook al besef ik dat je niet alles opschrijft wat je meemaakt. Ik heb eigenlijk ook altijd al het belang in gezien van het opschrijven van je dagelijkse beslommeringen, het doet soms zoveel als je de dingen terug leest, het zet je soms ook aan het denken. Maar vaak komt er ook een glimlach op je gezicht als je een dagboek terug leest. De kleine dingen, het eten waar iets mee was, het weer waar je zo van genoot, de natuur die er zo ongelooflijk mooi uitzag, eb en vloed, bestond dat nog echt?
Een fotoalbum, wat dat al niet teweeg brengt…..

je moet wel weten waar de app store in Vancouver is natuurlijk…...

Ook de temperatuur moet op de foto, want die wisselde nogal…...

En het kaartje wat steeds in de auto lag werd ook gefotografeerd, voor het album van groot belang.

Mijn moeder, een handwerklegende

Deze winter ligt de sprei meer naast het bed dan erop. De sprei die mijn moeder gehaakt heeft en het is niet de enigste sprei die ze gemaakt heeft.
Ze heeft er 4 gehaakt. Vier van die grote 2-persoons spreien. Eén voor haarzelf, daar begon het denk ik mee, daarna heeft ze voor haar drie dochters een sprei gehaakt. En dat niet alleen, want haar handen stonden nooit stil. Ze heeft wat gehaakt en gebreid en ook nog geborduurd.

De sprei die ze voor ons heeft gehaakt.

Dit verdiend toch een dikke 10?

Gelukkig mag ik zeggen dat ik haar gaven toch wel een beetje heb geërfd van haar, ook al kan ik het niet zo netjes, maar ik heb aardig wat gehaakt en gebreid en nu borduur ik meer tegenwoordig. 

Moeder in 2007, ruim 6 jaar na haar herseninfarct.

Een beetje anders

Heb van de week een bezoekje gebracht aan de opticien. Mijn bril is 2 jaar oud en ik vond het tijd voor wat anders. Ik koos 2 jaar geleden bewust voor een niet te duur montuur en niet de allerbeste kwaliteit glazen die vanzelfsprekend hartstikke duur zijn. daar draag ik nog steeds de bril te weinig voor. Ook nu heb ik niet voor de duurste versie gekozen, maar dus wel weer even wat anders en weer even up to date. Je wilt tenslotte toch met de mode meegaan ook al ben je 54.
Vanmorgen ook weer even naar de kapper geweest. Zat van de week foto's te bekijken van de afgelopen jaren en vond mijn haar van 1,5 jaar geleden leuker dus de puntjes moesten er toch weer af en meteen maar een ander modelletje laten knippen. En Hennie mijn kapster vind het altijd zo leuk om de slag in mijn haar te gebruiken om me een geweldige krullenkop te geven, dus ik heb dan altijd een hoofd alsof ik een permanent of jetting heb gehad terwijl er geen krul apparaat aan te pas komt, alleen een paar handen die even in mijn haar knijpen. Ja, mijn haar, hetzelfde als mijn moeder, ben ik altijd nog wel trots op, ook al is die slag zo af en toe nog wel eens lastig.
En als ik dan de foto's bekijk van een tijdje geleden zie ik ook het verschil in mijn gezicht. Nu 11 maanden niet meer gerookt, merk ik toch dat mijn gezicht er frisser uit ziet dan vroeger. Gelukkig heb ik tot nu toe geen enkele behoefte om weer te beginnen en ik hoop van ganser harte dat dat zo blijft, dan gaan we straks alleen nog werken aan mijn gewicht, er is eigenlijk maar 5 kilo aangekomen in die 11 maanden en dus moet ik daar over eigenlijk niet zeuren, maar ja, zo zijn vrouwen nu eenmaal denk ik dan maar. We willen allemaal het liefst maatje 38 hebben en alles kunnen eten en snoepen.
Maar tegelijk denk ik dan, wat zeur ik toch, er is zoveel waar we dankaar voor kunnen zijn, wat doen die paar kilo's er dan toe.

Het onderzoek

Ook ik was in december weer aan de beurt voor het onderzoek naar borstkanker. Nu al weer voor de derde keer. Na onze kerstvakantie zag ik de envelop tussen de post zitten en gelukkig en ook weer heel dankbaar las ik dat er niets gevonden was tijdens het onderzoek.

Wat deden we zoal deze vakantie?

De plaatselijke specialiteit bij de koffie eten, wafel met poedersuiker, lekker!!

Museumdorp Cloppenburg, dat was lang geleden dat ik deze Renault in het echt had gezien.

Kerstballen versieren/beschilderen.

Samen pannenkoeken bakken….

en puzzelen, puzzelen en nog eens puzzelen.

HAPPY 2012!

Ondertussen is 2012 alweer bijna een week oud. Ik ben toch iemand die een terugblik door mijn hoofd laat gaan. Wat is er in 2011 allemaal gebeurd en wat brengt 2012 ons allemaal?
Zekerheid en onzekerheid. Oud en nieuw. Vragen en antwoorden.
Nieuwjaarsdag gingen we naar een Evangelisch-Lutherse kerk in Molbergen. We waren met 12 mensen in de kerk. Triest. Zo weinig mensen. Waar was iedereen. Wij waren met z'n vieren, dus 6 gemeenteleden en dan de dominee en de organiste nog. als ik dan lees dat er in de Immanuelkerk 350 mensen in de kerk waren, denk ik, zoveel mensen, ook al waren dat er in verhouding weinig. Maar bij ons in Duitsland, dat vond ik echt weinig.