Vanavond zat Hans achter de piano, ik zat achter de laptop, en dacht na. Ik moest denken aan een moeder; een moeder die nog een nachtje slapen verwijderd was van het huwelijk van haar dochter. En toen kwam bij mij de gedachte op, dat ik straks ook een moment ga krijgen dat ik mijn zoon niet meer hoor spelen hier in huis. Ik was bezig het aanrecht op te ruimen; hij speelt piano. Ik was even jaloers; jaloers op Marian, die Hans + pianospel straks gaat meenemen. Wat klinkt dat gek, en ook nog zo in de toekomst, maar het geeft wel een brok in mijn keel. Want het raakt me wel, als ik hem van die gevoelige muziek hoor spelen. Wat kan ik er van genieten, ook al uit ik me niet, of kan ik beter zeggen, heb ik moeite om me te uiten, maar het blijft me aangrijpen. Wat geweldig mooi, en dan een zucht van verlichting dat ik ook nog een lieve dochter heb, die ook piano speelt, waar ik ook intens van kan genieten en die nog thuis woont. Ik weet niet wie het eerst het huis uit gaat, maar van allebei probeer ik zoveel mogelijk te genieten nog, nu het nog kan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten