Zo typisch Jannie

Ik zat op de computer te bladeren in mijn foto's. Ik had in mijn hoofd om een klein fotoboekje te maken voor in mijn handtas. Kom ik deze foto tegen. Dit beeld is gelukkig verleden tijd, maar het is ook zo'n beeld dat zo typisch bij mij hoorde en ik hoop dat ik dat voor altijd kan blijven zeggen, bij mij 'hoorde'. Mijn pakje sigaretten verstopt in een hoesje, de aansteker en de asbak erbij.  

Burritos en zo

Vandaag weer eens lekker burritos gegeten. Dat is nou zo'n gerecht dat iedereen op zijn eigen manier kan klaar maken. Net als taco's, durum, bobotie en wat hebben we nog meer voor wereldgerechten. Ooit jaren geleden begon het in Canada, waar we voor het eerst toen taco's aten bij m'n zus. Toen dus de wereldgerechten hier nog lang niet in de winkels lagen. Maar ook dat is altijd nog een populair gerecht hier in huis. De taco schelpen lekker volstoppen met gehakt, sla, ui, soms tomaat, soms kaas erbij. Heerlijk! En dan de Zuid-Afrikaanse bobotie, daar varieer ik ook nogal eens mee, dan met aardappelschijfjes, dan een lekkere komkommersalade met stukjes appel erbij, dan met veel appel erdoor en rijst erbij voor de liefhebber. En dan gaan we morgen maar weer eens lekker Hollands aan de biefstuk met gebakken aardappeltjes. Dat blijft natuurlijk ook altijd lekker.

12 of 16, een wereld van verschil

Vanmorgen was Dineke bezig met haar foto's die ze op haar kamer heeft staan. Toen kwam ze ook met een foto waar ze samen op staat met mijn moeder. Ze werd die dag 12 jaar. Over 18 dagen hoopt ze haar 16e verjaardag te vieren. Het blijft leuk, oude foto's terug te zien.

70 jaar getrouwd!

Sla ik vanmiddag de Bunschoter open en dan zie je een advertentie staan van Lammert en Drika Hopman. Ze hopen op 4 juli a.s. de dag te gedenken dat ze 70 jaar geleden getrouwd zijn. Wat een mijlpaal!
En dan ga ik terugdenken.
Lammert en Drika woonden met hun gezin op de Groeneweg, we noemden dat gigo (belachelijke naam, maar weet niet meer waarom dat zo genoemd werd, in het museum eens navragen). Mijn zus Joke was vriendin met hun dochter Alie. Toen de familie Hopman, midden jaren 60 emigreerden naar Canada, was het een paar jaar later logisch dat mijn zus een keer op bezoek ging bij haar vriendin. Samen met haar andere vriendin Babs ging ze in 1968 voor een paar weken op bezoek bij de familie Hopman in Dunville, Ontario.
Een jaar later emigreerde mijn zus dus ook naar Canada. Verliefd geworden tijdens haar vakantie in '68.
5 mei 1969 brachten we haar naar Rotterdam, vanwaar ze met de boot zou vertrekken. Haar liefde voor de jongen was ondertussen verdwenen, maar de liefde voor Canada niet. Ondanks dat ik nog altijd in Spakenburg woon, heb ik voor Canada ook een enorme liefde gekregen. Deze zomer hoop ik voor de 10e keer dit prachtige land te bezoeken en ik zal weer met veel heimwee terugkeren naar Nederland, want ik zeg al vele jaren, Canada is mijn tweede vaderland. Een heerlijk land, waar ruimte is en rust en een prachtige natuur. De glasheldere meren in de Rocky Mountains, de prairies waar je uren kan rijden zonder iemand tegen te komen, waar je kan golfen zonder dat je een handicap moet hebben, waar je van de camping gestuurd wordt omdat je 's avonds om 10 uur de slappe lach hebt, en zo kan ik nog zoveel vertellen over Canada. Joke (in Canada Yoka) woont nu al jaren in de provincie Alberta, waarvan vele jaren in Edmonton en nu sinds kort in Calgary. Een provincie met ook minder leuke dingen. Erg lange en koude winters, wat nooit schijnt te wennen. Toen ik in 1992 eind maart mijn ruim 7 maanden oude zoon Hans ging showen aan mijn zus maakte ik in 2 weken temperatuurverschillen mee van buiten zitten in korte broek tot spelen in de sneeuw en dat allemaal op 1 en dezelfde plek. Ik ben ook een aantal keren in februari geweest en dan temperaturen van min 45 graden meemaken is dan heel normaal, maar in Holland geloofde niemand mij als ik dat dan vertelde. Maar vanaf mei tot en met oktober is een mooie periode in Alberta. Maar nu ben ik dus nog nooit aan de andere kant geweest, in Ontario, maar wie weet kom ik daar toch ook nog wel eens een keer.

En dan is het alweer juni

Vandaag was het de eerste maandag in juni. De sirenes gingen vanmiddag weer. Nog 24 dagen en dan is er al weer een half jaar voorbij van 2011. Nog 23 dagen en dan is Dineke alweer jarig. Dan hoopt ze alweer 16 jaar te worden. Ik kan me de dag van haar geboorte nog zo goed herinneren. Dat zijn gewoon momenten die je bijblijven. Ik kan me niet voorstellen dat je die momenten vergeet. Het was die week warm. Net zo warm als vorige week. En toen ze na ruim 12 uur weeën 's avonds om 20.27 uur werd geboren, was ik zo opgelucht dat ik een gezond kindje gekregen had van God, en dan ook nog eens een meisje, terwijl ik veel liever een jongetje wilde, want dat gefriemel met dat haar bij meisjes dat zag ik echt niet zitten. Nu ze bijna 16 is, ben ik nog altijd verschrikkelijk dankbaar voor mijn lieve dochter. Mijn dochter met dat prachtige dikke lange haar. Waar ik genoeg vlechtjes  mee gevlochten heb in het verleden. En waar ik van die snoepige jurkjes voor heb gemaakt toen ze nog maar net kon lopen. Die al mijn eigen poppen naar de vernieling heeft geholpen door hun haren te knippen, 'make up' d.m.v. watervaste stiften aan te brengen, met alle gevolgen van dien. Maar ach, wat zou dat, ze speelde zo graag met de poppen.
Ja, zo huppelen we door de mand juni heen. We zitten nog aan het begin en weten nog niet wat het einde brengt. Maar ieder jaar is het weer zo'n spannende, drukke periode. Afronding van van alles en nog wat en toeleven naar vakantie. Ja dat doe ik echt, uitkijken naar mijn bezoek aan Canada deze zomer.