Wat fijn om meeleven te ervaren op moeilijke momenten. Vanmiddag kwam op het verkeerde moment dat telefoontje van de mentor. Dineke heeft het niet gehaald. Geen herexamen, maar het helemaal niet gehaald. Het was bijna half vijf toen de telefoon ging. Toen wisten we het. Dineke nam op en het werd meteen duidelijk. Ze begon aan de examens met geen topcijfers, maar ook absoluut niet de slechtste uitgangspositie. Maar de spanning heeft haar genekt. Ze is zo intensief bezig geweest met leren, dat ik wel eens dacht, hou er nu maar eens even mee op. Maar het mocht dus niet baten.
We gaan kijken wat of de volgende stap is. Eerst maar even laten betijen. We vinden het wel erg lief dat iedereen zo meeleeft; dankjewel lieve familie en vrienden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten