Sinterklaasgedichten

Nu ben ik al de hele morgen bezig met het maken van gedichten. Het ene jaar rollen ze zo uit mijn mouw en het andere jaar lukt het gewoon niet. Gelukkig bewaar ik altijd alles en kan ik nog eens terugkijken naar gedichten van jaren geleden. Ik probeer altijd minimaal 1 gedicht te maken wat een soort terugblik is op het afgelopen jaar. Leuk voor later om terug te lezen wat je dat jaar gedaan hebt, dus net zoiets als een weglog maar dan in dichtvorm.
Zo heb ik in 1999 een gedicht aan mijn zus in Canada geschreven. Schijnbaar was ik toen zo in vorm want het gedicht begint met:  


Ik heb net een gedicht voor Hans zitten maken,

En ik kan het rijmen maar niet staken.

Dus al kennen jullie in Canada Sint en Piet niet,

We komen toch even bij je langs zoals je ziet.

Een cadeau kan per e-mail nog steeds niet lukken,

Maar een gedicht moeten we er wel door kunnen drukken.

En zo gaat het nog 2 A-viertjes door. Maar nu zit ik echt te zuchten achter de computer, want het lukt wel, maar moeizaam. En ik vind het altijd zo leuk om het liefst bij ieder kadootje een gedicht te doen. Het vervelende is dat ik de leukste zinnen loop te bedenken als ik niet de beschikking heb over pen en papier, dus achter het stuur, of als ik met de hond loop. 

Maar het zal vast nog wel goed komen voor zondag. 

Je Anne

Gisteravond ben ik samen met Dineke naar de musical 'Je Anne' geweest. Nadat we eerst voor het verkeerde theater stonden, kwamen we om 2 minuten voor acht de stadsschouwburg binnenvallen.

Dus net op tijd. Als je het verhaal kent van Anne Frank, en wie kent dat niet eigenlijk, dan kun je je maar moeilijk voorstellen hoe je dat moet vertolken in een musical. Naar onze mening hebben ze dat toch heel knap gedaan. Voor de pauze vond ik dat er soms teveel stiltes vielen, maar je moet eigenlijk steeds bedenken dat deze groep mensen dag en nacht bij elkaar leefden in het Achterhuis. De rol van Anne werd ook erg goed gespeeld. trouwens van alle spelers wel eigenlijk. Wat knap hoor om zo te spelen.
Maar na de pauze was er meer actie. Ontroerend, de vriendschap die ontstaat tussen Peter en Anne. En de ruzies die ontstaan, wat werd Otto Frank op een gegeven moment kwaad op de familie van Daan. Zo goed gespeeld! En dan het slot, zo ontroerend, geweldig. Echt een aanrader. 

Zoals het klokje thuis tikt …...

Ik heb wat met klokken. Sinds een jaar of zes, denk ik. Toen kochten we in Duitsland een koekoeksklokje. Dat wilde ik zo graag hebben, want vroeger hadden mijn ouders er ook altijd één hangen. En al hun kleinkinderen vonden dat altijd prachtig. En als hij het eens niet deed, dan ging mijn vader er mee aan het prutsen, net zo lang tot hij hem weer aan de praat kreeg. Toen mijn moeder in Zilverschoon terecht kwam en vader een kamer in 'De Haven'  kreeg, werden er al verschillende dingen verdeeld onder de kinderen. Het koekoeksklokje was ondertussen weer kapot, maar ik wilde het toch graag hebben. We hebben het toen naar een plaatselijke klokkenmaker gebracht, maar die kon er niks meer mee, dus kregen we het in 'k weet niet hoeveel onderdeeltjes terug. Met het gevolg dat we hem maar hebben weggegooid. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en toen we dus in Duitsland een klokje konden kopen hebben we dat dan ook gedaan.
We hadden ondertussen in de 'nieuwe' kamer (vertel ik later nog wel eens wat over) al de klok hangen die bij mijn schoonouders vandaan kwam. Een klok die ieder kwartier slaat. Prachtig. Dus het koekoeksklokje kreeg een plek in de 'speelkamer'.
Ik had door de jaren heen ook al een oude pendule staan, die mijn vader vroeger opgeknapt had, nadat Wout Bos (collega van de knopenfabriek) die op de vuilnisbelt had gevonden. Maar de pendule deed het bij mij ook al jaren niet meer. Toen kwamen we via, via achter het adres van een goeie instrumentenmaker. Daar hebben we toen eerst de klok van mijn schoonouders heen gebracht, want die deed het ondertussen ook niet meer. Daarna de pendule, die het nu ook weer doet. En die staat ondertussen ook in de speelkamer en slaat ieder half uur. Vorig jaar kregen we ook nog een schippersklokje van mijn schoonouders, die helemaal grijs van het stof was en het ook al jaren niet deed. Nou, die geweldige Evert heeft ook die weer gemaakt, zodat we nu in de speelkamer drie klokken hebben die ieder half uur slaan. En ik vind het geweldig. De oude regulateur van mezelf hangt in de keuken, die loopt wel weer maar die slaat niet meer, maar dat mag de pret niet drukken. Het brengt wel wat meer werk met zich mee dan een klok op batterijen, want de koekoeksklok moet ik 2 x per dag de gewichten optrekken, het schippersklokje 2 x per week, de pendule 1 x per week opwinden, de regulateur 1 x per maand en de oude klok 1 x per week, maar zo blijven we bij de tijd. 
Bij ons hoeft niemand te vragen hoe laat of het is, want klokken genoeg, ook al lopen ze niet allemaal gelijk!

2 schriftjes

Een kostbare herinnering

Dit voorjaar verscheen in 'Bun Historial' het verhaal van mijn vader, over zijn leven toen hij in 1942 moest gaan werken in Duitsland. Mijn vader was iemand, die graag de dingen opschreef. Zo ook die periode in zijn leven. In 2 mooie schriftjes, in keurig handschrift en in de taal die toen gebruikt werd. Jaren geleden ben ik al begonnen om het in de computer te zetten, die verhalen. Maar aangezien ik het blind typen allang verleerd ben en mijn vader de regels zo vol schreef, was het een behoorlijke inspanning. Ik heb het dan ook nog niet afgemaakt. Maar dat ben ik nu wel van plan. Ik wil zijn verhalen graag delen en daarom heb ik nu een weblog gemaakt waar je zijn verhaal kan lezen. Dit is voor mij ook een drive om het dagboek ook eindelijk eens af te maken. Veel leesplezier!

Afscheid

Woensdagavond 24 november om 19:00 uur speelt Thomas van de Groep zijn afscheidswedstrijd. Letterlijk.

Thomas is speler van de D7 en 3 jaar geleden is bij hem kanker geconstateerd. Recentelijk is bekend geworden dat Thomas niet meer beter zal worden.
De moedige strijd die hij heeft gevoerd was niet te winnen. Zijn vader heeft
het wel en wee rond deze strijd vanaf het begin vastgelegd in een weblog (http://thomasvandegroep.web-log.nl/). Een indrukwekkend relaas van
hoop en vrees, lijden, verdriet, mooie en verschrikkelijke momenten.

Via zijn familie is een grote wens van Thomas naar voren gebracht.
Voor de laatste keer spelen in het tenue van IJsselmeervogels in een
wedstrijd op het hoofdveld met publiek, véél publiek. IJsselmeervogels
geeft hier graag haar medewerking aan. Woensdagavond zal Thomas
spelen met zijn team D7 tegen een team van neefjes, vriendjes en
klasgenootjes. De wedstrijd duurt 2x20 minuten en staat onder
leiding van niemand minder dan Roelof Luinge.

Als IJsselmeervogels zullen we er alles aan doen om er een
onvergetelijke avond van te maken. Bij deze roepen we iedereen
op woensdag in grote getalen naar de Rooie zijde van de Westmaat
te komen om de wens van Thomas in vervulling te brengen.
Met uw medewerking kunnen we er een mooie en een, voor Thomas
en zijn familie, onvergetelijke avond van maken.

Met vriendelijke groeten,

Peter van Diermen
Voorzitter vv IJsselmeervogels

Verlicht!

Eindelijk staan ze er! We wonen hier nu 20 jaar en sinds gisteren staan er langst het fietspad lantaarnpalen. Het was altijd zo aardedonker als je 's avonds over het fietspad reed. Je kunt merken dat dat soort dingen achter een buro worden bedacht, want in de brede groenstrook die zit tussen de weg en het fietspad staan al jaren lantaarnpalen, maar helemaal aan de kant van de weg. Nu hebben naar mijn mening auto's voldoende licht om te zien en gezien te worden. Maar het fietspad bleef dus al die jaren donker. Nu staan er dus 2 rijen verlichting, langst de weg en langst het fietspad. Toen Dineke gisteravond thuis kwam zei ze: 'het is net of ik op een heel ander fietspad rij nu'. Even wennen dus.

Variaties met instrumenten

Hans en Dineke mochten Diabelli spelen bij het afscheid van Jaapjan in de Immanuelkerk. En ik blijf ervan genieten als ik ze hoor spelen. Wat ben ik trots op ze.

Sinterklaas is weer in het land!!

De slagwerkgroep kon amper door de mensenmassa heenkomen.

Die zwarte piet ken ik geloof ik ……..

De oprichters

v.l.n.r. Greetje Voorbach(Hans), Jan Roos, Ham Hop, Jan Koelewijn, Joep v. Halteren
Mijnie van Schie(Paul), Evert Roos, Babs Visser, Willy Kok, Dennis Blankers
Jannie v. Halteren, Conny Meester, Lia Unger, Jannie Knol

25 jaar

Agilitas bestaat 25 jaar. Vanavond waren we weer bij elkaar. De 14 oprichters. Een bijzondere avond. Met veel herinneringen. Twee van de oprichters, Hans Voorbach en Paul van Schie leven niet meer. Zij werden vertegenwoordigd door hun echtgenotes. We begonnen vanavond, net als met de oprichting, met koffie met een moorkop.

Wat zijn we oud geworden. Wat was het ook weer goed om bij elkaar te zijn. We hebben gepraat, veel gepraat. Het verleden laten herleven. Vooral dat we als leiding de eerste 6 weken, alleen maar lesgaven, voor niets, hele weken stonden we in de zaal met alleen maar meer nieuwe leden. De drive was er. Wie kan dit nog begrijpen? Wie zou dit nog overdoen? Ik zag enorm tegen deze avond op (wie mij van vroeger kent, weet wat ik bedoel). Maar wat ben ik blij dat ik er bij was.

Verplichte uitjes

Een paar jaar geleden toen Hans in VWO4 zat, begon het al. De verplichte uitstapjes voor CKV. Verschillende dingen waar hij naar toe ging mocht ik mee. Zoals musical, toneel en concerten. Nu is Dineke zover dat ze naar culturele activiteiten moet. En ik mag me gelukkig prijzen, want ik mag tot nu toe mee met haar. Vorige maand zijn we naar het toneelstuk Sherlock Holmes en de hond van Baskervilles geweest, speelde in de Speeldoos in Baarn en was nog een try-out. Was wel leuk, een klein theater en lekker dichtbij. Ook gingen we in oktober naar de premiere van het internationaal danstheater. Zij speelden Oorsprong in de Flint in Amersfoort. Was zelf nog nooit naar zoiets geweest, maar was erg leuk om ook eens mee te maken. Nu heb ik net kaarten besteld voor de musical Je Anne, een musical over Anne Frank. Ik kijk er al naar uit. Toch wel leuk die verplichte opdrachten voor school.

Breien

Vanavond moest ik even iets naar de zolder brengen. Samen met Dineke even rondgeneusd. Kwam ik nog een partij wol tegen, als ik dat op moet breien ben ik de hele winter zoet! Maar afijn, Dineke zag wel een leuke kleur waar ik maar een sjaal van moet gaan breien. Dus de naalden en de wol mee van boven en morgen maar aan de slag. Er moet ook nog een kabel in, dus eerst maar weer even oefenen, het is zo lang geleden dat ik dat gedaan heb.

Kleine dingen

Het zijn de kleine dingen

waardoor je vaak bemerkt

de hand vol zegeningen

waar Vader je mee sterkt.

Wanneer je  kunt volbrengen

wat Hij je vriend'lijk raadt

dan lijkt het wel of alles

ineens veel beter gaat.

Weekmenu

Iedere week voordat ik boodschappen ga doen, maak ik een weekmenu. Daar ben ik een aantal jaren geleden mee begonnen, toen ik een paar kilo wilde afvallen met de Sonja Bakker methode. Ik ben dat altijd blijven doen en het bevalt me prima. Zo kan ik terugkijken wanneer of we iets gegeten hebben en wat we nodig weer eens moeten eten. Er zijn ook wel eens dagen dat ik van mijn planning afwijk, maar dat zet ik altijd weer in mijn agenda als ik mijn boodschappenlijstje maak voor de volgende week. Alleen tijdens vakantie periodes dan plan ik niets. Vaak ook omdat we dan gemakkelijk eten of eten halen of uit eten gaan. Zo probeer ik ook afwisseling te brengen, dus niet iedere donderdag macaroni, zoals vroeger, maar dat eet ik nu ook wel eens op maandag, dinsdag of woensdag, en dan niet alleen macaroni, maar soms spaghetti of een andere pasta soort. En 's winters is mijn favoriete eten stamppot, lekker makkelijk!

Dankbaar

Vandaag is het dankdag. Wat bijzonder dat we op een gewone doordeweekse dag naar de kerk mogen gaan. We hebben met elkaar gedankt voor alles wat God ons het afgelopen seizoen weer heeft gegeven in Zijn geweldige schepping. Het doet me ook stilstaan bij het feit dat we altijd zo snel naar het negatieve willen kijken en dat benoemen. Maar dat wil ik juist niet doen, want ik ben dankbaar dat ik maandagavond een gezellige avond had, samen met alle vrijwilligers van het museum. Dat ik gisteren in Kampen langst een winkel liep, waar op de deur een briefje geplakt zat waarop stond te lezen dat ze vandaag gesloten waren i.v.m. dankdag. Waar kom je dat nog tegen? Dat we als afsluiting van die vervelende toetsweek gezellig met elkaar even zijn wezen shoppen bij de Makro. Dat ik vanmiddag weer lekker al mijn was en strijkgoed heb weggewerkt (voor hoelang?). Ja ik ben dankbaar, voor al die kleine, onverwachte, dagelijkse, simpele en ingewikkelde dingetjes die iedere dag weer gebeuren.

Lunchpauzewandelaars

Als ik tussen de middag met de hond ga lopen kom ik altijd verschillende groepjes wandelaars tegen. Het fietspad is dan niet bevolkt door fietsers, maar door wandelaars. Heel begrijpelijk natuurlijk, als je de hele dag binnen aan het werk bent, dat je dan in de pauze even je broodje al wandelend in de buitenlucht kunt nuttigen. Nu is er 1 wandelaar die ik al ongeveer 2 jaar tegen kom, die uit de toon valt bij de rest. Hij loopt altijd alleen, heeft altijd een sigaar in zijn mond en loopt altijd een groot rondje (incl. Bisschopsweg). Tegenwoordig groeten we elkaar. Alleen 'hallo'. Meer niet. Hij zal me wel eens missen, als ik wat later ben, of met vakantie. Zo mis ik hem ook als ik laat of juist vroeg ga lopen. Dan kijk ik in de verte of hij er soms nog is, of dat hij er al aan komt. Aan zijn manier van lopen herken ik hem al van verre.
Een bekende die ik niet ken, raar hè?