Examenpresentatie muziek V6

Gisteravond was het dan zover. Dineke had samen met haar muziekklas haar examenpresentatie. Wat hadden ze een leuk programma in elkaar gezet. Verschillende stijlen, verschillende instrumenten en uit verschillende tijden. En als klap op de vuurpijl het slotnummer, dat geschreven en gecomponeerd is door Dineke en het refrein geschreven door Laura. En ik heb thuis meegemaakt hoe ze er mee bezig was, en hoe weinig tijd ze er voor had. Dus ik kan alleen maar zeggen dat ik ontzettend trots op haar ben, dat ze dit gepresteerd heeft. Nu maar hopen dat ze er een mooi cijfer voor krijgen.

Dineke achter de piano

Die Zauberflöte

Gisteravond zijn we naar de generale repetitie geweest van de opera Die Zauberflöte, uitgevoerd door studenten van het Utrecht conservatorium, waaronder dus ook zoon Hans.
De hele week al bezig geweest met de repetities en nu vandaag is dan de premiere. Nou ik moet zeggen we hebben genoten gisteravond. Ik ben helemaal niet zo'n 'operamens' maar deze frisse moderne versie, uitgevoerd door bijna allemaal bachelor studenten was meer dan de moeite waard. De kostuums, de choreografie, de zang, de muziek, alles was (in mijn ogen en oren) voortreffelijk. Ruim 2 uur hebben we geboeid geluisterd en gekeken naar deze jonge mensen, die de muziek en zang van Mozart zo mooi weten te vertolken.

Net voordat de voorstelling begon; het orkest is er klaar voor.

Hondje ziek en vogeltje dood

Gisteravond begonnen we al te merken dat Babouche niet in zijn doen was. Erg aanhankelijk, en steeds onder zijn staart likken, oftewel het vermoeden was dat hij weer een anaalklierontsteking had. Daar is hij dus echt gevoelig voor, want hij heeft het in zijn zesjarig bestaan al meerdere keren gehad, maar nu was het al anderhalf jaar geleden. Dus vanmorgen ik met hem naar de dierenarts. Het bleek dus inderdaad weer die ontsteking te zijn. Een flink abces aan de rechterkant, constateerde de dierenarts en hij had ook nog wat koorts. Hij was ook echt zo rustig, liet alles toe wat de arts met hem deed, echt wat ik niet gewend ben. Hij heeft in ieder geval een antibiotica spuit en een pijnstiller gehad en die heb ik ook mee gekregen. Een kuur van 10 dagen en dan moet hij ervan af zijn weer. Wel vervelend hoor als zo'n hondje niet lekker is.
En toen was ik vanmorgen even buiten bezig en daar zag ik dus een dode merel liggen. Die was schijnbaar tegen het glas aangevlogen, want hij lag er vlak onder, maar was echt helemaal levenloos.
Ja, ook de dierenwereld heeft zo zijn verhaal.

Bijbelhoesje

Was ik zaterdag bezig met mijn eetkamerstoelen, vanmorgen heb ik voor Dineke's bijbel een hoesje gemaakt. Vorige week was ik wezen kijken op de bazaar van de zending, maar die maten waren allemaal verkeerd, of te groot of te klein. Dus ik heb eens even goed gekeken hoe of die in elkaar zaten en dat was een koud kunstje om er zelf een te maken. Lapjes stof genoeg in huis. Dus weer creatief bezig geweest. Het weer werkt nog niet echt mee om buiten aan de gang te gaan, dus dan moet je binnen maar lekker aan het knutselen denk ik maar zo.

Stoelen

Ik ben supertrots op mezelf. ik heb zaterdag mijn eetkamerstoelen opnieuw bekleed. Nadat Dineke de oude stof eraf gehaald had, wat een behoorlijk karwei was om al die nietjes los te pulken, heb ik de nieuwe bekleding erop gemaakt. Een stofje wat ik in het museum gekocht heb. En of het nou sterk genoeg is of niet, dat zie ik dan wel weer, ik weet nu hoe het toch vrij gemakkelijk gaat, dus dan kan ik altijd nog weer eens wisselen als ik wil of als het nodig is.
En wie weet ga ik het hout ook nog eens schilderen, dan krijg ik nog weer een andere stoel.

Op de foto

We moesten vanavond een foto maken. Nou ja, we moesten, dat is misschien een groot woord, we wilden een foto maken. Het had wel even wat voeten in de aarde voordat iedereen zover was, maar het is dan toch gelukt om een redelijk beeld te geven van ons gezinnetje, tussen alle lachbuien en serieuze momenten door kregen we het voor elkaar om dit plaatje te schieten. We dachten dat we op lengte stonden, maar Hans staat toch op de verkeerde plek constateerden we, hij is niet meer de langste van ons allemaal.

Nationale Pannenkoekendag en cake bakken

Terwijl ik net een overheerlijk ruikende cake uit de oven haal, bedenk ik dat ik dat toch eigenlijk te weinig doe. Wat is het toch eigenlijk simpel en snel te maken en wat smaakt het toch altijd lekker. Deze keer weer een scheutje advocaat doorheen gedaan. Geeft toch altijd weer even een ander smaakje eraan. Een overrijpe banaan erdoor is ook lekker. En stukjes appel moet ik ook nodig weer eens doen.
Maar die heb ik vanavond door de pannenkoeken gedaan. Hans jr. stuurde een sms je dat hij zin in pannenkoeken had, want het is vandaag nationale pannenkoekendag. Nu was ik van plan om de frituurpan aan te zetten wat we op vrijdag vaker doen, maar hij haalde me toch over om vandaag pannenkoeken te eten. ik had nog een klein bakje kipshoarma in de vriezer, dus die heb ik erbij klaargemaakt voor de liefhebbers van een hartige pannenkoek. En een paar naturel, een paar met rozijnen en een paar met appel. Het smaakte allemaal weer verrukkelijk vandaag moet ik zeggen.
Wat hebben we het toch goed.

Hardenberg

Vandaag even een kijkje genomen op de camping. Hans had een paar afspraken in de buurt van Hardenberg, dus ik ben lekker mee geweest, na een half jaartje toch wel nieuwsgierig hoe het er daar uitziet. En dan natuurlijk de camping, waar ze volop aan het verbouwen zijn. En dan kom je weer even in de caravan, en dan komt meten dat vakantiegevoel weer boven. Je krijgt dan meteen zin om er te blijven, ik tenminste wel. Maar het scheelde dat het zo koud was, dus even een bakkie gedronken met Jan Hakkers en de tekeningen bekeken hoe het allemaal gaat worden. Oh, wat krijg ik dan zin om er te blijven. Maar dan wel als de temperatuur boven de 20 graden is. Daarna zijn we naar Ruinerwold gereden. En dan zie je de ooievaars op hun nesten zitten en je voelt de rust door je lichaam heen gaan. Wat heerlijk om dat gevoel even te ervaren. Ik hoop dat ik weer snel naar de caravan kan om de boel schoon te maken, om lekker een weekendje rust te ervaren, even weg te zijn.

Een duik in het verleden

Vanmorgen koffie gedronken bij broer Roelof. Bij binnenkomst stond zus Gré met ansichtkaarten in haar hand. Ze had voor ons allemaal een stapeltje kaarten. Door Roelof was ze aangestoken om ook eens op zolder te kijken wat daar lag aan spulletjes uit het verleden. Toen vader en moeder overleden waren zijn de fotoboeken naar Roelof toe gegaan en hij heeft behoorlijk wat tijd gestopt in het uitzoeken van alle foto's. Hij heeft een tijdje terug een stapeltje foto's gebracht die bij mij thuis hoorden, omdat ik erop stond of iets daar mee van doen had. Iedere keer als we elkaar zien heeft hij wel iets te laten zien van vroeger, foto's of kaarten of iets dergelijks. Vanmorgen zei ik ook nog dat je dan ook het leeftijdsverschil merkt tussen onze broers en tussen Gré en mij. Er is al zoveel dat wij niet kunnen plaatsen en dat Lammert en Roelof zo kunnen benoemen.
Het blijft wel heel leuk om die oude foto's te zien omdat je nu ook al naar een nageslacht kunt kijken ondertussen. Je ziet dan ook de verschillen en de overeenkomsten. De kinderen van … die lijken op.. als je een foto ziet van een 8 jarig buurjongetje en nu zijn kleinkinderen kent die ondertussen die leeftijd hebben.

Corrie ten Boom

ik heb vanavond eindelijk een keer de film 'de Schuilplaats' van Corrie ten Boom bekeken. Toen ik jaren geleden, met Jan en Willy Koelewijn voor het eerst in het Corrie ten Boom huis in Haarlem was, maakte dat behoorlijk indruk op me. De schuilplaats, waar de familie ten Boom zoveel mensen onderdak boden in de tweede wereldoorlog, je kunt je het niet voorstellen, zo'n kleine ruimte. Een aantal jaren daarna gingen we er met onze kinderen naartoe. Toen hadden we in ieder geval wel een Nederlands talige rondleiding. De eerste keer was de groep namelijk merendeels buitenlander, dus toen werd het in het engels gedaan. Toen ik er voor de tweede keer was toen heb ik de dvd gekocht. Ondertussen had ik ook al het boek gekocht. Maar het boek is alleen mooi als je het huis ook bezocht hebt, dus ook eigenlijk met de film is dat zo. Maar ik heb eigenlijk iets te lang gewacht met de film te bekijken, maar het was wel weer heel indrukwekkend om het verhaal in beeld te zien. Als je dan bedenkt wat men voor gruwelijks allemaal mee moest maken in die concentratiekampen en dan die mensen zien zoals Corrie en Betsy ten Boom, die zo in hun geloof gebleven zijn ondanks de dieptepunten die ze meemaakten. Corrie heeft als enige het kamp Ravensbruck levend verlaten, per ongeluk vrij gelaten. Ze heeft daarna heel veel landen bezocht om het evangelie van Jezus Christus te verspreiden. Toch een heel indrukwekkende geschiedenis.

Een nare dag

De dag begon vanmorgen eigenlijk goed. Het weer was lekker en ook al scheen de zon niet heel fel, de temperatuur was aangenaam. Vanmorgen hadden we onze laatste verenigingsochtend, dus ik besloot om op de fiets naar de Maranathakerk te gaan. Terwijl we daar stonden te wachten hoorden we verschillende sirenes door het dorp loeien van ambulances en politie. Er kwam geen koster opdagen dus we gingen richting Erika waar we met elkaar gepraat hebben over het thema Verlaten, de laatste uren van Jezus aan het kruis. Terwijl ik om half twaalf naar huis fietste kwam ik alweer loeiende sirenes tegen van een ambulance auto en motor. Het blijven toch nare geluiden en je denkt altijd het ergste. Toen vanmiddag om half vijf weer sirenes klonken, had ik ondertussen ontdekt dat je die via internet zo kunt volgen waar ze naar toe gaan. Kort daarna kwam Hans binnen met het droevige nieuws dat vandaag 2 mensen, nog in de bloei van het leven plotseling zijn overleden. Wat kan een dag dan in een keer anders worden. En ook besef ik dan dat in het leven emoties zo dicht bij elkaar liggen. Want dan zie ik op tafel een geboortekaartje liggen, een trouwkaart en een rouwkaart. Alledrie gisteren bezorgd. Een nieuw leven, een grote stap in het leven en een leven wat niet meer is.

De eerste sneeuw

Terwijl het ondertussen al maart is en ze voor komende week mooi voorjaarsweer opgeven, loop ik nog steeds met een zere pols veroorzaakt door het sneeuwschuiven de tweede week van januari. Oftewel ik wordt nog steeds op een pijnlijke manier herinnerd aan het eerste pak sneeuw. Ik merk wel dat de pijn minder wordt, maar het gaat zo langzaam. En ik durf ook geen Ibuprofen te nemen i.v.m. mijn darmen, dus toch maar de tijd nemen voor genezing, hoe lang dat ook nog kan duren. Ik weet wel dat ik dit nooit verwacht had. Daarbij merk je dan ook hoe vaak of je niet een beweging maakt waarbij je je pols draait. Maar goed, het zal hopelijk wel een keer overgaan.