De dag begon vanmorgen eigenlijk goed. Het weer was lekker en ook al scheen de zon niet heel fel, de temperatuur was aangenaam. Vanmorgen hadden we onze laatste verenigingsochtend, dus ik besloot om op de fiets naar de Maranathakerk te gaan. Terwijl we daar stonden te wachten hoorden we verschillende sirenes door het dorp loeien van ambulances en politie. Er kwam geen koster opdagen dus we gingen richting Erika waar we met elkaar gepraat hebben over het thema Verlaten, de laatste uren van Jezus aan het kruis. Terwijl ik om half twaalf naar huis fietste kwam ik alweer loeiende sirenes tegen van een ambulance auto en motor. Het blijven toch nare geluiden en je denkt altijd het ergste. Toen vanmiddag om half vijf weer sirenes klonken, had ik ondertussen ontdekt dat je die via internet zo kunt volgen waar ze naar toe gaan. Kort daarna kwam Hans binnen met het droevige nieuws dat vandaag 2 mensen, nog in de bloei van het leven plotseling zijn overleden. Wat kan een dag dan in een keer anders worden. En ook besef ik dan dat in het leven emoties zo dicht bij elkaar liggen. Want dan zie ik op tafel een geboortekaartje liggen, een trouwkaart en een rouwkaart. Alledrie gisteren bezorgd. Een nieuw leven, een grote stap in het leven en een leven wat niet meer is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten