Het einde van kerst

Kerst 2010 zit er bijna weer op. Ondanks dat het een witte kerst was, was het voor mijn gevoel net zo'n kerst als andere jaren. Zo zoetjes aan traditioneel de avond voor kerst naar de Noorderkerk. Gingen we jaren geleden er naar toe omdat Hans meespeelde in het B-orkest van Excelsior, die altijd een bijdrage leverde op deze kerstzangavond, tegenwoordig gaan we er weer heen omdat Hans als pianist van Chanoeka meewerkt. Toen op 1e kerstdag 's morgens naar de kerk. Ik besefte toen trouwens ook dat het wel eens de laatste kerstdienst kon zijn die door ds. Hidding is geleidt. Want volgens mij doen ze het om de beurt, dat soort dagen en volgend jaar zou ds. Kelder dan aan de beurt zijn en over  jaar is ds. Hidding met pensioen. Maar afijn dat zijn zo maar gedachten van mij persoonlijk. Hans mocht trouwens tijdens deze dienst de boel weer opvrolijken met zijn trompetspel. Gistermiddag hadden wij geen dienst, dus we zijn lekker bezig gegaan voor het kerstdiner. Ik had een warm voorgerecht gemaakt met de mooie naam 'Spaans sneetje'. Persoonlijk vond ik het heel lekker, licht verteerbaar en gezond en heel simpel te maken. Dineke had als tussengerecht een aardappelpannenkoekje met reepjes ham en gerookte zalm. Voor een onervaren kokkin vond ik dat ze het goed gedaan had. Het smaakte uitstekend zelfs. Hans sr. mocht voor het hoofdgerecht zorgen. Dat was een mix van allerlei soorten vlees met gebakken aardappeltjes. Vrij simpel, ietwat zout maar we hebben het opgegeten. Hans jr. zou voor het dessert zorgen. Daar ging wat mis mee in eerste instantie, maar hij heeft het toch goed opgelost, waardoor we een lekker toetje op tafel kregen.
Vandaag was eigenlijk meer een gewone zondag, Hans speelde vanmorgen wel weer trompet en vanmiddag tijdens het kinderkerstfeest piano en daarna thuis de restjes van gisteren opgegeten.
Nu nog een paar dagen en dan is 2010 al weer voorbij.
Die laatste dagen van het jaar ben ik altijd wat, hoe moet ik het zeggen, ik denk veel terug aan alles wat er het afgelopen jaar allemaal is gebeurd, dan raak ik vaak in een bepaalde stemming. Maar gelukkig kijk ik ook vooruit. Alle plannen die we hebben, maar ook de zorgen, de wens 'een gelukkig nieuwjaar' zegt soms zo weinig, terwijl ik heel veel zou willen wensen. Vooral liefde, vrede en gezondheid voor iedereen.  

Aan de vooravond van kerst wil ik, ook namens Hans en de kinderen, iedereen hele fijne en gezegende kerstdagen toewensen.

                

Lange winter?

Toen ik vanmorgen naar het RTL ontbijtnieuws zat te kijken zag ik dat bij de stelling van gisteren: Ik ben klaar met het winterweer, 62% geantwoord had met ja. Ik moet altijd denken aan mijn zus in Canada als we het over lange winterperiodes hebben. Ik ben er zelf verschillende keren geweest, ook in de wintermaanden. Ze woont tegenwoordig in Edmonton, maar ze heeft ook een tijd in Smoky Lake gewoont, een paar honderd kilometer ten noorden van Edmonton. De winters duren daar van ongeveer oktober tot april. Ik ben een aantal keren in februari bij haar geweest en dan maakte ik het mee dat het 45 graden onder nul was. Niemand geloofde me als ik dat later thuis vertelde. Maar het was echt waar. De ijspegels hingen onder aan je neus en als je je mond niet bedekte dan bevroren je lippen. Overdag was het meestal prachtig, een strakblauwe hemel en volop zon, waardoor je het wel eventjes uit kon houden. Maar dat Joke er nooit aan gewend raakte, aan die lange winters kan ik me goed voorstellen, want 6 maanden winter, waar zeuren wij dan nog over...

Kerstwandeling

Maandagavond werd er door de Petrakerk een kerstwandeling georganiseerd. Dineke moest met de slagwerkgroep van Excelsior meespelen. Zij stonden bij de Ark, bij een temperatuur van ongeveer -6 graden. Met onder haar uniformbroek een legging en een thermolegging en onder haar jas meerdere truien kon ze het aardig uithouden. Het enigste waar ze last van had was ijskoude voeten en vingers.

Hans daarentegen moest met Chanoeka in de hal van de kerk optreden. Je denkt die zit binnen, dus die zal het wel niet koud hebben. Maar dat viel ook tegen, want iedere keer ging de deur open, dus van alle kanten voelde je de kou trekken. 

Maar ze hebben toch leuk gespeeld allebei.

Tijd om te ontdooien

Als het buiten vriest is het een ideaal moment om je diepvrieskist leeg te halen en te laten ontdooien. Dus vanmiddag maar een kruiwagen gepakt en naast mijn vrieskist gezet. Alles erin gegooid en naar buiten gereden. Normaal doe ik het in mijn boodschappentassen, maar Hans jr had zich vanmorgen verslapen en moest toen met de auto naar Kampen. En ik laat mijn boodschappentassen altijd achter in de auto liggen, dus geen tas voorhanden. Maar ik moet zeggen dat een kruiwagen wel gemakkelijk is. Dus nu maar wachten tot het ijs uit de vrieskist is en dan kan hij er weer een poosje tegen.

Sneeuw

Deze foto's zijn vrijdag gemaakt. Zijn het geen prachtige plaatjes? 

Met dank aan Dineke natuurlijk, die ze heeft gemaakt.  

Koud in Kampen

Gisteravond zijn we naar Kampen geweest. Er was een vesper in de Ev. Lutherse kerk, die georganiseerd werd door de cantorij van de TU. Omdat Hans meezingt in de cantorij vonden we het wel leuk om er heen te gaan. We besloten rond vier uur te vertrekken en dan voor de tijd rustig ergens een hapje te gaan eten. Maar junior gooide roet in het eten, want die was in Utrecht eerder klaar dan wij dachten, dus hij zou nu rond half zes in Kampen aankomen maar hij moest om half zeven al in de kerk zijn voor de laatste repetitie. Dus we hebben van kwart voor vijf tot rond half zes door de winkelstraat gelopen en dat was echt koud. Hans had al vaker gezegd dat het in Kampen altijd kouder is dan hier, maar dat is geloof ik echt waar, want wat was ik verkleumd. Het was dan ook heerlijk toen we in een knus restaurantje, meer een eetcafe eigenlijk, lekker op konden warmen. Nadat Hans ons om half zeven had verlaten hebben we nog even rustig een kop koffie gedronken en zijn toen naar de kerk gelopen. Een heel leuk kerkje trouwens. Helemaal wit van binnen, lekker warm, en een vesper die gelukkig niet  al te lang duurde, want ik werd ongelooflijk lui toen ik eenmaal stil zat in de warmte. Maar het was wel mooi.

Momenten

Gisteren was Hans, mijn man jarig. Toen de visite weg was gisteravond zaten we nog even met z'n vieren te genieten van de rust. Toen kwam ook het moment weer boven van 10 jaar geleden. Een beeld, dat ik nooit meer vergeet. Mijn ouders had ik 's middags opgehaald, zo rond theetijd. We wilden ze verrassen door naar Langenoord te gaan om daar een pannenkoekje te gaan eten. De kinderen waren 9 en 5 jaar en mijn ouders waren daar nog nooit geweest. Mijn moeder klaagde wel over hoofdpijn toen ik ze ophaalde, maar ze begon zich beter te voelen toen ze een poosje bij ons was. Eenmaal aangekomen in Langenoord werd het een feest voor iedereen. Mijn ouders genoten zo ontzettend van de pannenkoek met boerenjongens en hun jongste 2 kleinkinderen, dat wijzelf ook een heerlijk uitje hadden. 

De volgende dag kreeg mijn moeder haar eerste lichte tia. Begin februari 2001 kreeg ze een zwaar herseninfarct, waardoor ze voor de helft verlamd was en nooit meer heeft kunnen praten. 31 januari 2009 is ze overleden. 13 december 2000 blijft voor mij een gedenkwaardig moment, de laatste dag dat mijn moeder gezond was en zo ontzettend genoot, bij Langenoord en hier bij mij thuis.  

Hij is af

Is tie niet mooi geworden?

Vanavond meteen wol wezen kopen om een paar beenwarmers te breien voor Dineke. Ik heb de smaak weer helemaal te pakken. De beenwarmers worden wel op wat dikkere naalden gebreid met dubbele draad, dus die hoop ik wat sneller af te hebben. En op 4 naalden, lekker makkelijk.

Stoken

We stoken wat af. Als ik 's morgens wakker ben, is na mijn kopje koffie en het nieuws, een van de eerste dingen die ik doe, de open haard aan steken. We hebben er een glaswand voor, dus ik kan rustig weggaan, zonder bang te hoeven zijn dat de boel af brand.  Ik probeer hem de hele dag brandende te houden. Dat scheelt weer energie. We hebben altijd genoeg hout op voorraad, ik moet het alleen een paar keer per dag naar binnen brengen. Want de mand die ik in huis heb staan, kunnen 2 Ikea tassen vol in en dan is hij vol. Ik heb geen verstand van houtsoorten, maar nu heb ik hout wat heel lang brand. Het zijn mooie schone, maar ook zware stukken en het duurt wel even voor het goed brand, maar dan brand het ook lang. De ruit schoon maken doe ik allang niet meer, dan kan ik aan de gang blijven want het is zo weer zwart. En omdat mijn middeltje op is en niet meer verkrijgbaar is, moet ik hem nu schoonmaken met koude thee en as. Zo'n beetje grootmoeders manier, maar het werkt wel. Maar dat komt na de winter wel weer.

Tafelgesprekken

Gezamenlijk eten, dat is altijd een hoogtepunt van de dag. Er is altijd genoeg gesprekstof, vooral de kinderen hebben altijd genoeg te vertellen. Daarom hebben Hans en ik altijd als eersten onze borden leeg (of zijn onze porties kleiner?). Vandaag ging het over het boekje 'brieven uit de hel'. Dit kleine werkje had ik junior gegeven voor sinterklaas (stond op zijn lijstje). Dus bij ieder punt wat besproken werd en tot discussie leidde kwam er de opmerking achteraan: 'dat komt van de duivel'.  We kwamen tot slot tot de conclusie dat de duivel overal tussen probeert te komen. Het is dus wel een boekje wat je wakker houdt. De schrijver, ene meneer Lewis, leeft allang niet meer, ergens rond 1930 overleden, maar zijn boekje schijnt nog steeds heel populair te zijn. Misschien door de titel. Ik hoop dat Hans het gauw uit heeft, dan kan ik het gaan lezen.

De sint is weer weg

Een gezellige pakjesavond gehad. Het is niet zondagavond geworden, zoals de planning was, maar zaterdagavond. We waren allemaal klaar met onze pakjes en gedichten, dus toen zoonlief voorstelde om het zaterdagavond te doen was ik snel om. Dineke was op dat moment nog niet klaar en vond dat we het op zondag moesten doen, net als manlief. Maar zo rond 9 uur was iedereen toch klaar en besloten we om toch maar aan de gang te gaan. Dus alle pakjes bij de open haard en het feest kon beginnen. Ik heb eindelijk mijn pantoffels gekregen. En mijn rieten wasmand. Twee dingen die al jaren op mijn lijstje staan, en die ik nu eindelijk gekregen heb. Ik had voor Dineke een fotolijstje gemaakt met haar geboortekaartje erin. een leuk stofje als achtergrond en met roze lint en een stukje wit kant afgezet. Dit kado viel echt in de smaak. Net als de 2 fotolijstjes die ik had gemaakt voor Hans en Dineke met een collectie van gulden munten. Dit konden ze allebei erg waarderen.
Net als het kadootje wat ik voor manlief had. Een weekje samen op vakantie. Dat viel ook goed in de smaak. Maar we hebben het weer gehad. En nu heb ik vanavond de kerstboom opgetuigd.

De laatste maand van 2010

We zijn de laatste maand van 2010 alweer ingegaan. Altijd zo'n hectische maand, dat hij om is voordat je het in de gaten hebt. We leven van het ene feest naar het andere. Met als hoogtepunt natuurlijk het kerstfeest. De geboorte van Jezus. Onze kerstdagen zijn, vergeleken met wat ik om me heen hoor, vrij sober altijd. Geen grote familie of vrienden party's, geen grote (vr)eetpartijen. Gewoon lekker thuis met z'n viertjes, bijkomen van alle zangavonden en kerstdiensten. Even geen 'Ere zij God' meer kunnen zingen, spelen en horen. Gewoon stil zijn, beseffen wat of kerst nou echt betekent.
Maar nu eerst zondagavond pakjesavond. Alles is gekocht, ingepakt en de gedichten zijn klaar. Ik heb het zelfs nog op kunnen brengen om een surprise te maken. Wel spannend hoor, wat of ze allemaal voor mij gekocht hebben, ze kunnen in ieder geval goed hun mond houden, want ik weet nog niets!

Opgeruimd staat netjes … of is dom?

Was ik net even mijn trapkast aan het opruimen. Dineke en ik waren in de vooravond even naar de Lidl geweest en ik dacht laat ik alles eens even nakijken. Mijn pinda's en nootjes bewaar ik altijd in blikken. Dus ik kijk ook die blikken even in en zie van die Japanse rijstkoekjes. Ik denk, die zijn hardstikke oud, dus ik gooi zo dat blikje leeg in de pedaalemmer.
Komt Dineke even later: 'mam, waar zijn die zoutjes gebleven?' Uh ja, die heb ik net weggegooid. Zo goed heb ik dus opgelet bij de kassa dat ik geeneens in de gaten had dat ik een zakje nootjes had gekocht.

Sinterklaasgedichten

Nu ben ik al de hele morgen bezig met het maken van gedichten. Het ene jaar rollen ze zo uit mijn mouw en het andere jaar lukt het gewoon niet. Gelukkig bewaar ik altijd alles en kan ik nog eens terugkijken naar gedichten van jaren geleden. Ik probeer altijd minimaal 1 gedicht te maken wat een soort terugblik is op het afgelopen jaar. Leuk voor later om terug te lezen wat je dat jaar gedaan hebt, dus net zoiets als een weglog maar dan in dichtvorm.
Zo heb ik in 1999 een gedicht aan mijn zus in Canada geschreven. Schijnbaar was ik toen zo in vorm want het gedicht begint met:  


Ik heb net een gedicht voor Hans zitten maken,

En ik kan het rijmen maar niet staken.

Dus al kennen jullie in Canada Sint en Piet niet,

We komen toch even bij je langs zoals je ziet.

Een cadeau kan per e-mail nog steeds niet lukken,

Maar een gedicht moeten we er wel door kunnen drukken.

En zo gaat het nog 2 A-viertjes door. Maar nu zit ik echt te zuchten achter de computer, want het lukt wel, maar moeizaam. En ik vind het altijd zo leuk om het liefst bij ieder kadootje een gedicht te doen. Het vervelende is dat ik de leukste zinnen loop te bedenken als ik niet de beschikking heb over pen en papier, dus achter het stuur, of als ik met de hond loop. 

Maar het zal vast nog wel goed komen voor zondag. 

Je Anne

Gisteravond ben ik samen met Dineke naar de musical 'Je Anne' geweest. Nadat we eerst voor het verkeerde theater stonden, kwamen we om 2 minuten voor acht de stadsschouwburg binnenvallen.

Dus net op tijd. Als je het verhaal kent van Anne Frank, en wie kent dat niet eigenlijk, dan kun je je maar moeilijk voorstellen hoe je dat moet vertolken in een musical. Naar onze mening hebben ze dat toch heel knap gedaan. Voor de pauze vond ik dat er soms teveel stiltes vielen, maar je moet eigenlijk steeds bedenken dat deze groep mensen dag en nacht bij elkaar leefden in het Achterhuis. De rol van Anne werd ook erg goed gespeeld. trouwens van alle spelers wel eigenlijk. Wat knap hoor om zo te spelen.
Maar na de pauze was er meer actie. Ontroerend, de vriendschap die ontstaat tussen Peter en Anne. En de ruzies die ontstaan, wat werd Otto Frank op een gegeven moment kwaad op de familie van Daan. Zo goed gespeeld! En dan het slot, zo ontroerend, geweldig. Echt een aanrader. 

Zoals het klokje thuis tikt …...

Ik heb wat met klokken. Sinds een jaar of zes, denk ik. Toen kochten we in Duitsland een koekoeksklokje. Dat wilde ik zo graag hebben, want vroeger hadden mijn ouders er ook altijd één hangen. En al hun kleinkinderen vonden dat altijd prachtig. En als hij het eens niet deed, dan ging mijn vader er mee aan het prutsen, net zo lang tot hij hem weer aan de praat kreeg. Toen mijn moeder in Zilverschoon terecht kwam en vader een kamer in 'De Haven'  kreeg, werden er al verschillende dingen verdeeld onder de kinderen. Het koekoeksklokje was ondertussen weer kapot, maar ik wilde het toch graag hebben. We hebben het toen naar een plaatselijke klokkenmaker gebracht, maar die kon er niks meer mee, dus kregen we het in 'k weet niet hoeveel onderdeeltjes terug. Met het gevolg dat we hem maar hebben weggegooid. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan en toen we dus in Duitsland een klokje konden kopen hebben we dat dan ook gedaan.
We hadden ondertussen in de 'nieuwe' kamer (vertel ik later nog wel eens wat over) al de klok hangen die bij mijn schoonouders vandaan kwam. Een klok die ieder kwartier slaat. Prachtig. Dus het koekoeksklokje kreeg een plek in de 'speelkamer'.
Ik had door de jaren heen ook al een oude pendule staan, die mijn vader vroeger opgeknapt had, nadat Wout Bos (collega van de knopenfabriek) die op de vuilnisbelt had gevonden. Maar de pendule deed het bij mij ook al jaren niet meer. Toen kwamen we via, via achter het adres van een goeie instrumentenmaker. Daar hebben we toen eerst de klok van mijn schoonouders heen gebracht, want die deed het ondertussen ook niet meer. Daarna de pendule, die het nu ook weer doet. En die staat ondertussen ook in de speelkamer en slaat ieder half uur. Vorig jaar kregen we ook nog een schippersklokje van mijn schoonouders, die helemaal grijs van het stof was en het ook al jaren niet deed. Nou, die geweldige Evert heeft ook die weer gemaakt, zodat we nu in de speelkamer drie klokken hebben die ieder half uur slaan. En ik vind het geweldig. De oude regulateur van mezelf hangt in de keuken, die loopt wel weer maar die slaat niet meer, maar dat mag de pret niet drukken. Het brengt wel wat meer werk met zich mee dan een klok op batterijen, want de koekoeksklok moet ik 2 x per dag de gewichten optrekken, het schippersklokje 2 x per week, de pendule 1 x per week opwinden, de regulateur 1 x per maand en de oude klok 1 x per week, maar zo blijven we bij de tijd. 
Bij ons hoeft niemand te vragen hoe laat of het is, want klokken genoeg, ook al lopen ze niet allemaal gelijk!

2 schriftjes

Een kostbare herinnering

Dit voorjaar verscheen in 'Bun Historial' het verhaal van mijn vader, over zijn leven toen hij in 1942 moest gaan werken in Duitsland. Mijn vader was iemand, die graag de dingen opschreef. Zo ook die periode in zijn leven. In 2 mooie schriftjes, in keurig handschrift en in de taal die toen gebruikt werd. Jaren geleden ben ik al begonnen om het in de computer te zetten, die verhalen. Maar aangezien ik het blind typen allang verleerd ben en mijn vader de regels zo vol schreef, was het een behoorlijke inspanning. Ik heb het dan ook nog niet afgemaakt. Maar dat ben ik nu wel van plan. Ik wil zijn verhalen graag delen en daarom heb ik nu een weblog gemaakt waar je zijn verhaal kan lezen. Dit is voor mij ook een drive om het dagboek ook eindelijk eens af te maken. Veel leesplezier!

Afscheid

Woensdagavond 24 november om 19:00 uur speelt Thomas van de Groep zijn afscheidswedstrijd. Letterlijk.

Thomas is speler van de D7 en 3 jaar geleden is bij hem kanker geconstateerd. Recentelijk is bekend geworden dat Thomas niet meer beter zal worden.
De moedige strijd die hij heeft gevoerd was niet te winnen. Zijn vader heeft
het wel en wee rond deze strijd vanaf het begin vastgelegd in een weblog (http://thomasvandegroep.web-log.nl/). Een indrukwekkend relaas van
hoop en vrees, lijden, verdriet, mooie en verschrikkelijke momenten.

Via zijn familie is een grote wens van Thomas naar voren gebracht.
Voor de laatste keer spelen in het tenue van IJsselmeervogels in een
wedstrijd op het hoofdveld met publiek, véél publiek. IJsselmeervogels
geeft hier graag haar medewerking aan. Woensdagavond zal Thomas
spelen met zijn team D7 tegen een team van neefjes, vriendjes en
klasgenootjes. De wedstrijd duurt 2x20 minuten en staat onder
leiding van niemand minder dan Roelof Luinge.

Als IJsselmeervogels zullen we er alles aan doen om er een
onvergetelijke avond van te maken. Bij deze roepen we iedereen
op woensdag in grote getalen naar de Rooie zijde van de Westmaat
te komen om de wens van Thomas in vervulling te brengen.
Met uw medewerking kunnen we er een mooie en een, voor Thomas
en zijn familie, onvergetelijke avond van maken.

Met vriendelijke groeten,

Peter van Diermen
Voorzitter vv IJsselmeervogels

Verlicht!

Eindelijk staan ze er! We wonen hier nu 20 jaar en sinds gisteren staan er langst het fietspad lantaarnpalen. Het was altijd zo aardedonker als je 's avonds over het fietspad reed. Je kunt merken dat dat soort dingen achter een buro worden bedacht, want in de brede groenstrook die zit tussen de weg en het fietspad staan al jaren lantaarnpalen, maar helemaal aan de kant van de weg. Nu hebben naar mijn mening auto's voldoende licht om te zien en gezien te worden. Maar het fietspad bleef dus al die jaren donker. Nu staan er dus 2 rijen verlichting, langst de weg en langst het fietspad. Toen Dineke gisteravond thuis kwam zei ze: 'het is net of ik op een heel ander fietspad rij nu'. Even wennen dus.

Variaties met instrumenten

Hans en Dineke mochten Diabelli spelen bij het afscheid van Jaapjan in de Immanuelkerk. En ik blijf ervan genieten als ik ze hoor spelen. Wat ben ik trots op ze.

Sinterklaas is weer in het land!!

De slagwerkgroep kon amper door de mensenmassa heenkomen.

Die zwarte piet ken ik geloof ik ……..

De oprichters

v.l.n.r. Greetje Voorbach(Hans), Jan Roos, Ham Hop, Jan Koelewijn, Joep v. Halteren
Mijnie van Schie(Paul), Evert Roos, Babs Visser, Willy Kok, Dennis Blankers
Jannie v. Halteren, Conny Meester, Lia Unger, Jannie Knol

25 jaar

Agilitas bestaat 25 jaar. Vanavond waren we weer bij elkaar. De 14 oprichters. Een bijzondere avond. Met veel herinneringen. Twee van de oprichters, Hans Voorbach en Paul van Schie leven niet meer. Zij werden vertegenwoordigd door hun echtgenotes. We begonnen vanavond, net als met de oprichting, met koffie met een moorkop.

Wat zijn we oud geworden. Wat was het ook weer goed om bij elkaar te zijn. We hebben gepraat, veel gepraat. Het verleden laten herleven. Vooral dat we als leiding de eerste 6 weken, alleen maar lesgaven, voor niets, hele weken stonden we in de zaal met alleen maar meer nieuwe leden. De drive was er. Wie kan dit nog begrijpen? Wie zou dit nog overdoen? Ik zag enorm tegen deze avond op (wie mij van vroeger kent, weet wat ik bedoel). Maar wat ben ik blij dat ik er bij was.

Verplichte uitjes

Een paar jaar geleden toen Hans in VWO4 zat, begon het al. De verplichte uitstapjes voor CKV. Verschillende dingen waar hij naar toe ging mocht ik mee. Zoals musical, toneel en concerten. Nu is Dineke zover dat ze naar culturele activiteiten moet. En ik mag me gelukkig prijzen, want ik mag tot nu toe mee met haar. Vorige maand zijn we naar het toneelstuk Sherlock Holmes en de hond van Baskervilles geweest, speelde in de Speeldoos in Baarn en was nog een try-out. Was wel leuk, een klein theater en lekker dichtbij. Ook gingen we in oktober naar de premiere van het internationaal danstheater. Zij speelden Oorsprong in de Flint in Amersfoort. Was zelf nog nooit naar zoiets geweest, maar was erg leuk om ook eens mee te maken. Nu heb ik net kaarten besteld voor de musical Je Anne, een musical over Anne Frank. Ik kijk er al naar uit. Toch wel leuk die verplichte opdrachten voor school.

Breien

Vanavond moest ik even iets naar de zolder brengen. Samen met Dineke even rondgeneusd. Kwam ik nog een partij wol tegen, als ik dat op moet breien ben ik de hele winter zoet! Maar afijn, Dineke zag wel een leuke kleur waar ik maar een sjaal van moet gaan breien. Dus de naalden en de wol mee van boven en morgen maar aan de slag. Er moet ook nog een kabel in, dus eerst maar weer even oefenen, het is zo lang geleden dat ik dat gedaan heb.

Kleine dingen

Het zijn de kleine dingen

waardoor je vaak bemerkt

de hand vol zegeningen

waar Vader je mee sterkt.

Wanneer je  kunt volbrengen

wat Hij je vriend'lijk raadt

dan lijkt het wel of alles

ineens veel beter gaat.

Weekmenu

Iedere week voordat ik boodschappen ga doen, maak ik een weekmenu. Daar ben ik een aantal jaren geleden mee begonnen, toen ik een paar kilo wilde afvallen met de Sonja Bakker methode. Ik ben dat altijd blijven doen en het bevalt me prima. Zo kan ik terugkijken wanneer of we iets gegeten hebben en wat we nodig weer eens moeten eten. Er zijn ook wel eens dagen dat ik van mijn planning afwijk, maar dat zet ik altijd weer in mijn agenda als ik mijn boodschappenlijstje maak voor de volgende week. Alleen tijdens vakantie periodes dan plan ik niets. Vaak ook omdat we dan gemakkelijk eten of eten halen of uit eten gaan. Zo probeer ik ook afwisseling te brengen, dus niet iedere donderdag macaroni, zoals vroeger, maar dat eet ik nu ook wel eens op maandag, dinsdag of woensdag, en dan niet alleen macaroni, maar soms spaghetti of een andere pasta soort. En 's winters is mijn favoriete eten stamppot, lekker makkelijk!

Dankbaar

Vandaag is het dankdag. Wat bijzonder dat we op een gewone doordeweekse dag naar de kerk mogen gaan. We hebben met elkaar gedankt voor alles wat God ons het afgelopen seizoen weer heeft gegeven in Zijn geweldige schepping. Het doet me ook stilstaan bij het feit dat we altijd zo snel naar het negatieve willen kijken en dat benoemen. Maar dat wil ik juist niet doen, want ik ben dankbaar dat ik maandagavond een gezellige avond had, samen met alle vrijwilligers van het museum. Dat ik gisteren in Kampen langst een winkel liep, waar op de deur een briefje geplakt zat waarop stond te lezen dat ze vandaag gesloten waren i.v.m. dankdag. Waar kom je dat nog tegen? Dat we als afsluiting van die vervelende toetsweek gezellig met elkaar even zijn wezen shoppen bij de Makro. Dat ik vanmiddag weer lekker al mijn was en strijkgoed heb weggewerkt (voor hoelang?). Ja ik ben dankbaar, voor al die kleine, onverwachte, dagelijkse, simpele en ingewikkelde dingetjes die iedere dag weer gebeuren.

Lunchpauzewandelaars

Als ik tussen de middag met de hond ga lopen kom ik altijd verschillende groepjes wandelaars tegen. Het fietspad is dan niet bevolkt door fietsers, maar door wandelaars. Heel begrijpelijk natuurlijk, als je de hele dag binnen aan het werk bent, dat je dan in de pauze even je broodje al wandelend in de buitenlucht kunt nuttigen. Nu is er 1 wandelaar die ik al ongeveer 2 jaar tegen kom, die uit de toon valt bij de rest. Hij loopt altijd alleen, heeft altijd een sigaar in zijn mond en loopt altijd een groot rondje (incl. Bisschopsweg). Tegenwoordig groeten we elkaar. Alleen 'hallo'. Meer niet. Hij zal me wel eens missen, als ik wat later ben, of met vakantie. Zo mis ik hem ook als ik laat of juist vroeg ga lopen. Dan kijk ik in de verte of hij er soms nog is, of dat hij er al aan komt. Aan zijn manier van lopen herken ik hem al van verre.
Een bekende die ik niet ken, raar hè?

Van top tot teen

Van de week weer twee leuke dingen gedaan. Naar Enneke, mijn pedicure geweest en naar Hennie mijn kapster geweest.
Na jarenlang last te hebben gehad van een kalknagel besloot ik net voor de zomer daar maar eens wat aan te laten doen. Enneke was toen nog in opleiding en deed via Tiny's weblog een oproep voor mensen die een keer mee wilden naar school. Toen heb ik de knoop maar doorgehakt om er eens wat aan te laten doen.  Ik was altijd een beetje huiverig voor dat gefriemel aan mijn voeten, maar dat viel reuze mee. Dus na de vakantie weer een afspraak gemaakt bij Enneke die ondertussen gediplomeerd pedicure is. Mijn kalknagel is de eerste keer helemaal weggehaald, waarbij ik ook bijna een halve nagel nagel kwijt was, maar nu gaat het al behoorlijk de goede kant op. Geen last meer van eelt, likdoorns en kalknagels en het gefriemel kan ik prima verdragen, wat ik nooit gedacht had.
Van mijn haar moesten de puntjes weer af, dus vrijdag maar snel even naar Amersfoort gereden. Deze keer mijn pony maar eens recht laten knippen. Moet er eerlijk gezegd nog wel even aan wennen, maar net als mijn nagels groeit ook mijn haar wel weer verder.

't is weer voorbij….

Gisteravond zijn Hans en ik naar Hardenberg gegaan om de caravan op te ruimen voor de winter. We waren er pas om 10 uur, maar als je 's morgens pas gaat dan is de dag zo voorbij, dus besloten we er een nachtje te slapen nog. Zodra ik de caravan binnen stapte kwam het vakantiegevoel weer boven. De verwarming opgedraaid en 10 minuten later was het aangenaam warm. Hans ging nog even naar de kantine, omdat het Noorden nu nog vakantie heeft, dus daar was het nog gezellig druk. Vanmorgen was ik al vroeg wakker, dus om half acht, toen ik het echt niet meer uit kon houden in bed, opgestaan. Koffie gezet, alle journaals bekeken en toen maar eens bedenken wat ik allemaal moest doen voor we weer naar huis konden. Eerst de blokhut en het schuurtje maar opgeruimd. Toen om half tien Hans maar geroepen voor het ontbijt. Al het beddengoed verzameld en alles nog eens nagelopen en opgeruimd. Hans heeft alle eikeltjes maar even van de straat geveegd, want die lag echt vol. Toen alles maar in de auto geladen en richting huis gereden. Het geeft toch weer even een vreemd gevoel. Het duurt weer een klein half jaartje voor we hier weer zullen komen.

Een bos vol herinneringen

Drie jaar geleden was in museum Spakenburg (toen nog 't Vurhuus) een tentoonstelling over de geschiedenis van de knopenfabriek. Samen met Hans jr. (we dachten dat het meteen een CKV activiteit was, maar helaas..) ben ik daar toen wezen kijken omdat ik hem graag wilde laten zien waar ik mijn jeugdjaren voor een groot deel heb doorgebracht. Mijn vader was daar namelijk conciërge en stoker en heeft daar 40 jaar gewerkt. Wat voor gevoelens roept het dan bij je op als je daar de sleutelbos ziet liggen waar je vader altijd mee op zak liep en als hij thuis was dan hing die bos in de schuur aan het rode lepelrek als ik me goed herinner. Iedere morgen en avond liep hij de hele fabriek door om alles te openen en te sluiten. 'S avonds ging ik regelmatig met hem mee. Ook omdat iedere avond de verpakking geveegd moest worden. Dat was de ruimte waar de knopen op kaartjes werden genaaid en werden ingepakt voor transport. Op vrijdagavond moesten dan ook de wc's en wastafels worden schoongemaakt.  Dat deden we trouwens (want alle 6 de kinderen bij ons thuis hebben dit gedaan) gratis en voor niets. Het is trouwens nooit bij me opgekomen dat we er geld voor moesten hebben. De knopenfabriek was ons wereldje, waar we 's winters in de stokerij of de trommelkamer in bad gingen. Waar ook in de winter de appeltjes werden gedroogd boven de ketels en de was werd er opgehangen. De knopenfabriek had toen natuurlijk al telefoon, daar konden we in noodgevallen gebruik van maken. We speelden 's zomers bij de witte loods, hele zaterdagen brachten we daar door. Toen we iets ouder waren verstopten we ons stiekem achter dat vieze gebouwtje waar ze altijd met verf bezig waren. Ik vergeet nooit meer dat ik daar mijn 1e sigaret rookte (cabalero, gepikt van mijn broer). Toen in 1979 de fabriek door een grote brand werd verwoest was ik er al jaren niet meer geweest. Mijn ouders woonden er toen nog wel naast, maar mijn vader was al in de vut. Eigenlijk vind ik het nog altijd jammer dat ik niet meer echt tastbare herinneringen heb aan die tijd. Het beeld blijft me altijd zo levendig voor ogen staan. Onze grote moestuin achter de loods. Mijn vader die 's zomers altijd de hagen rondom de fabriek knipte en daarbij gewoon op het dak van de fietsenstalling ging staan. Dat hij daarbij toen ook een keer door het dak zakte en zijn been brak(er bestond toen nog geen ARBO). Mijn moeder die de was deed om een extra centje bij te verdienen. In de computerkamer mogen komen, dat was een groot mysterie voor mij toen. Het was ook een ongelooflijk groot geval dat zo'n beetje de hele ruimte in beslag nam. De telex vond ik ook altijd zo spannend, daar snapte ik als kind niets van. Heerlijk al die herinneringen. 

Vader voor de witte loods

De sleutelbos van "Wouter de stoker"

Boerenkool met worst

Eindelijk! We eten weer stamppot vandaag. Het is al bijna november, dus vrij laat dit jaar.
We hebben het al eens op 31 augustus gegeten. Hans jr. was jarig en mocht kiezen wat er gegeten zou worden. Misschien dat de meeste kinderen kiezen voor patat of pannenkoeken, maar Hans koos voor boerenkool. Gelukkig dat de Vitaminebron al verse boerenkool had, want we eten nooit boerenkool uit de diepvries. Maar nu is het toch echt de tijd ervoor vinden we.

Ook ik ben muzikaal!

Niet weg te slaan bij de piano….

De vakantie zit er weer op

Vorige week voor het laatst dit jaar naar onze caravan in Hardenberg geweest. Hans en ik gaan van de week nog 1 dagje ernaartoe om de boel winterklaar te maken. En dan een halfjaartje geen Hardenberg. Gelukkig dat we in onze caravan CV hebben want het was soms behoorlijk koud 's avonds. Toch wel lekker om zo'n plekje te hebben om je even terug te trekken. Lekker even naar Emmen, Coevorden, Zwolle en Dedemsvaart geweest. We struinen altijd de hele omgeving af als we in Hardenberg zijn. Shop aholics als Dineke en ik zijn, onze (voorlopig) laatste spulletjes voor de winter gekocht. Tijdens droge momenten lekker met de hond gewandeld, mooi boek gelezen over Jacoba van Beieren en spelletjes gedaan. Maar ach, het zit er weer op. Nu thuis maar weer eens aan de gang. De tuin ziet er niet uit, dus als het een mooie dag is daar eerst maar eens mee aan de gang. 

Mijn eerste blog

Al een tijdje erover nagedacht, maar nu dan toch de knoop doorgehakt.
Waarom ik hier mee begin gaat een tijd terug. Een jaar of tien geleden mailde ik heel veel, bijna dagelijks met mijn zus Yoka in Canada. Mijn kinderen waren toen nog een stuk jonger en ik schreef natuurlijk in die mails veel over mijn kinderen. Enkele jaren geleden heb ik al die mails verzameld in een document. Gelukkig dat ik ze allemaal steeds bewaard had, want de computers waren natuurlijk wel vernieuwd door de jaren heen. Toen ik vorige maand op een verjaardag zat vertelden een paar moeders en oma's leuke anekdotes over hun kinderen/kleinkinderen. Met daarna de opmerking, je moest het eigenlijk allemaal vastleggen, want het is zo leuk voor later. Vanaf dat moment begon het te broeden bij me. Ook nu ze 15 en 19 zijn, gebeuren er genoeg leuke dingen rondom ons gezinsleven om vast te leggen en vast te houden.